Het hol op stelten

We hebben heel wat beleefd en de dagen vliegen dan ook voorbij. Gelukkig proberen we de bijzondere momenten vast te leggen want soms kan ik mij al niet meer door alle drukte herinneren wat ik twee dagen terug heb beleefd. Nu geef ik jullie een kijkje in de afgelopen tijd.

Vorig weekend begon meteen erg goed, 'Moffel' en ik zijn in ondertrouw gegaan en hoewel het niet veel voorsteld was het toch wel spannend en bijzonder. Ons huwelijk is inzicht en het begint nu serieuze vormen aan te nemen. Op onze 'liefdesdag' wist ik dat ik een dag later na het ziekenhuis zou moeten voor onze vierde IUI behandeling. Voor de rest was het een vrij normale dag maar om het toch een beetje speciaal te maken gingen we 's avonds op bezoek bij mijn schoonouders met een aantal fototompoucen met de tekst: Wij zijn in ondertrouw! We zijn niet te laat terug gegaan omdat we wisten dat we de volgende dag vroeg uit de veren moesten richting het ziekenhuis.

Daar zaten we dan in de auto, allebei nog steeds hoopvol maar geen zenuwen te bekennen. Het begint vertrouwd te raken.  Het was druk in de wachtkamer, een komen en gaan van stellen die dezelfde wens en doel hebben als ons. Ook al ken ik ze niet, ik voel een soort verbondenheid en non-verbaal word erg gecommuniceerd. Dan hoor ik mijn naam door de gang heen galmen, voordat ik opsta zie ik de vrouwen in de wachtkamer na mij kijken en ik krijg een bemoedigend knikje. Ik leg vervolgens het tijdschrift keurig op zijn plek om vervolgens naar de fertiliteitsverpleegkundige te lopen. We schudden elkaar de hand en ik stap het kamertje binnen. Meteen kleed ik mij uit en intussen beantwoord ik een aantal vragen. 'Moffel' heeft dit keer 4 miljoen zaadcellen, goed genoeg voor een IUI behandeling maar veel minder dan de keren ervoor. Terwijl ik het wel heb verstaan vraag ik het nog een keer. Even schiet ik in paniek maar ik word gerustgesteld want het zegt immers niets.

Dan stap ik weer in de bekende stoel om de mooiste positie aan te nemen. Ik weet inmiddels dat ik laag moet gaan liggen en dit keer lag ik dan ook meteen in de goede positie. Ze voerde de behandeling erg snel uit maar het deed wel wat pijn. Nog wat vragen werden beantwoord en we werden alleen gelaten. Ik kon ineens wel keihard gaan huilen, ik pinkte een traantje weg en slikte de brok in mijn keel door. Geen idee waarom, nooit eerder gehad maar gelukkig was 'Moffel' er om mij net even dat beetje steun te geven die ik blijkbaar nodig had. Daarna mochten we weer gaan. Dit keer hebben we ons niet aan ons ritueel gehouden, geen snoepje uit de automaat maar zijn we heerlijk wezen lunchen. Eenmaal thuis, voelde ik mij allesbehalve fit en ik had wat pijn. Het was erger dan normaal maar dat komt misschien ook omdat de behandeling dit keer pijn deed. In mijn huispak ben ik lekker onder een dekentje gekropen en hebben 'Moffel' en ik genoten van de vrije avond.

Dinsdag ben ik samen met mijn vriendin jurken wezen passen. Het was een zeer speciale dag en we hebben DE jurk gevonden. Geen wit of ivoor maar knalrood. Ik stapte het hokje uit en iedereen wist meteen dat dit DE jurk zou gaan worden. Het paste bij mijn huid en mijn gezicht begon te spreken. Ik kan niet wachten tot   ik DE jurk aan iedereen kan laten showen maar vooral aan 'Moffel'.  Na al het passen, hebben we genoten van een kop warme chocolademelk met slagroom en een voortreffelijk gebakje. We hebben genoten, gelachen en een traantje weggepinkt op deze onvergetelijke dag. Met dank aan mijn lieve vriendin!

Daarnaast zijn we ook druk bezig met de voorbereidingen voor het feest van mijn schoonmoeder, ze wordt 50 jaar. De kaartjes zijn gedrukt en verstuurd en nu na al het geregel eindelijk bijna klaar is, is het einde inzicht.

Ik kan jullie vertellen dat het hol hier inmiddels op stelten staat. Ik wil alles graag tot in de puntjes geregeld hebben maar 'Moffel' deelt deze eigenschap niet met mij. Ik raak lichtelijk gestresst en ik heb dan nu verschillende lijstjes gemaakt tot ergenis van 'Moffel'. Dit geeft wel veel meer rust en daar is hij dan wel weer erg blij mee. Zo weet ik precies wat er al gedaan is, wat er nog gedaan moet worden en voor wanneer het gedaan moet zijn. Alles loopt op dit moment door elkaar heen maar het geeft mij zoveel afleiding dat ik niet constant bezig ben met het zwanger worden.

Hoe bijzonder zou het zijn als blijkt dat ik nu zwanger ben. De zaadcellen waren veel minder, ik was ziek en we hebben het allebei megadruk. We wachten af, nog iets meer dan een week en dan weten we meer. Normaal duurd wachten erg lang maar de laatste tijd kunnen we de tijd niet meer bijhouden.

Liefs Piertje